Tajemnice Starogardzkiej Ulicy
Myślisz, że znasz Starogard Gdański na wylot?
Z łatwością przemieszczasz się po naszym centrum, znasz dobre skróty i lokalizacje wszystkich budynków? Czy na pewno?!
Przekonaj się biorąc udział w naszej miejskiej grze terenowej.
Historia naszego miasta jest długa i bardzo ciekawa. Dowodem na to są budynki kryjące swoje własne opowieści i legendy. Kto ukradkiem patrzy na przechodniów? Co wspólnego ma miasto z czarnoskórym chłopcem? I kto to jest C.A.? Tego i jeszcze kilku ciekawostek można dowiedzieć się spacerując ulicami miasta i odkrywając jego tajemnicę.
Gra terenowa przeznaczona jest dla wszystkich bez ograniczenia wiekowego – od dzieci po seniorów. Godzinę rozpoczęcia gry i czas jej trwania ustalamy sobie sami, ważny jest jednak fakt, że trwa od 4 do 17 stycznia 2021.
Na podstawie grafiki, która jest umieszczona poniżej uczestnicy gry poszukują numerów budynków, z których otrzymują ciąg cyfr. Ostatnim zadaniem jest rozszyfrowanie kodu, udanie się do Hali Sportowej im. Gerarda Podolskiego i otworzenie walizki, w której znajduje się upominek dla pierwszych 50 osób.
Całość gry ma na celu pokazanie mieszkańcom ciekawych miejsc w Starogardzie i zapoznanie starogardzian z historią miasta oraz aktywne spędzenie czasu wolnego na świeżym powietrzu.
Zachęcamy do robienia sobie zdjęć podczas gry i przesyłania ich na adres p.szulc@osir.com.pl
Organizator:
– Ośrodek Sportu i Rekreacji w Starogardzie Gdańskim
Partnerzy gry:
– Muzeum Ziemi Kociewskiej w Starogardzie Gdańskim
– Stowarzyszenie 2030
Budynek z 1925 roku ze zdobieniami.
W tym budynku przy ulicy Kościuszki, ozdobionym inicjałami A.C., mieściły się Zakłady Przemysłowo-Handlowe Aleksego Chmieleckiego. Na parterze znajdowała się restauracja, winiarnia, skład kolonialny i skład żelaza. Sam budynek – duży, trzypiętrowy z wykuszem pośrodku elewacji – powstał w latach 1887-1888. W podwórzu Chmielecki uruchomił w 1889 roku pierwszą w mieście polską fabrykę wódek.
Budynek z końca XIX w., neobarokowa ozdoba na wykuszu.
Budynek powstał na podpiwniczeniach gotyckich (XIV-wiecznych) około 1850 roku. Kamienica z poł. XIX w. ozdobiona kartuszem z inicjałami L.F. [ostatni właściciel Ludwik Falkowski, kupiec, restaurator]
Pewien szlachcic z Huty Kalnej – Piotr Cieszyński – wraz ze swoim sługą Jasiem udali się z królem Janem III Sobieskim do oblężonego przez Turków Wiednia. Niestety giermek Jasio poniósł śmierć w walce. Król Polski widząc smutek szlachcica Piotra, podarował mu małe, ciemnoskóre pacholę pojmane w obozie tureckim. Piotr zabrał chłopca na Pomorze, do Starogardu. tam udał się do domu cieśli Michała – ojca Jasia. Opowiedział mu jak dzielnie walczył w bitwie jego syn i zostawił u niego Murzynka. Chłopiec miał u Michała bardzo dobrze, wśród mieszkańców Starogardu wzbudzał swym kolorem skóry ciekawość oraz wielką sympatię. Chłopiec niestety często wchodził na dach chaty, w której mieszkał, patrząc w dal i tęskniąc za swoim domem. Cieśli było bardzo żal chłopca. Michał, udając się do Gdańska na Jarmark św. Dominika, postanowił wziąć swoje oszczędności i poprosić jednego z kapitanów ze statków, aby zabrali Murzynka do jego kraju. Starogardzianie często patrzyli na dach w poszukiwaniu chłopca, ale nigdy go nie było. Jakie wybuchło poruszenie, jak pewnego dnia, okazało się, że chłopiec wrócił na dach. Okazało się jednak, że cieśla wyrzeźbił drewnianą figurkę, poprzez którą upamiętnił swojego przyjaciela i tego wyjątkowego mieszkańca Starogardu.
– Figurka na domu jest repliką zdjętej stamtąd starej, podniszczonej drewnianej rzeźby związanej z legendą „o Stachu”.
Jeden z niewielu zabytków rejestrowych w mieście. Budynek z końca XIX wieku, w którym zachowały się oryginalne (choć nieczynne) drzwi wejściowe z kratami ozdobionymi inicjałami dawnego właściciela. Na piętrze balkonik z piękną balustradą oraz gzymsy nadokienne „podtrzymywane” przez maleńkie kariatydy.
Gmach poczty z pocz. XX w., ozdobne emblematy pocztowe wykonane w stiuku. Budynek Urzędu Pocztowo-Telekomunikacyjnego został zbudowany przed I wojną światową. Na ścianie zachodniej, u góry, dwa emblematy poczty.
Budynek, dziś nazywany najczęściej „kamienicą”, powstał jako pałac miejski Otylii Chróścielewskiej, żony Władysława Chróścielewskiego (1867-1921), podskarbiego (kasjera) Banku Ludowego w Skórczu w latach 1907-1918. Został zbudowany na planie prostokąta z cegły w 1900 roku w stylu eklektycznym, nawiązującym do renesansu, z detalami secesyjnymi. Od strony ulicy bogato zdobiona elewacja, z dwiema loggiami, dwoma balkonami i narożnym wykuszem podtrzymywanym przez kariatydy (podpory w formie kobiecych figur). Pierwotnie ozdobiony był u góry attyką i maszkaronami, a wykusz zwieńczony był hełmem.
